می بوسمت!

کم کم که بزرگ می شویم، یاد می گیریم چیزی هم هست به اسم "لفافه"! کمی که استفاده اش می کنیم، می بینیم خیلی چیزها را می شود درون این لفافه پیچید و به طرف مقابل داد. اگر کمی بدجنس باشیم، چیزهای بد را در لفافه های قشنگ می پیچیم. اگر کمی خوش جنس باشیم، برعکس! چیزهای خوب را در لفافه های خوبتر!... یک وقت هایی هم هست که دلمان گرفته، شکسته، غصه داریم ولی دلمان هم نمی آید طرف مقابلمان را، عزیزمان را دلگیر کنیم... یک دردی هم داریم که نمی گذارد ساکت باشیم... بهش می گویند درد ِدل!... آن وقت ها می گردیم دنبال قشنگ ترین لفافه ها؛ غصه هایمان را تویش می پیچیم. آنقدر می پیچیم که دیگر اثری ازشان دیده نشود. لب که باز می کنیم، تمام آن غصه ها و دردها این شکلی می شوند: " می بوسمت! ".